روشهای اصلی تربیت

بخش اول

تربیت در نظر بیشتر والدین چیزی جز تنبیه نیست؛ ولی واِژه ی تربیت، در واقع به معنای تعلیم دادن یا پرورش، شامل مجموعه ای از روشهای مثبت و منفی است. وقتی کودکان خود را تربیت می کنید، به آن ها می آموزید که چطور رفتار کنند پیش از آنکه انجام کاری را از آن ها بخواهید، به آن ها آموزش می دهید.

شما برای آنها قالب های رفتاری می سازید تا آن را که از آن ها انتظار دارید، ببینید. پیوسته به آن ها می گویید که انجام چه کاری درست است و در صورت لزوم به آن ها یاد آوری می شوید که کدام عملشان شایسته نیست.

تربیت موثر آن است که وقتی فرزند شما نیم نگاهی به شما می اندازد تا مطمئن شود عملی که انجام می دهد درست است یا نه، بگوییم: (درسته، خوبه).

واکنش تربیتی در قبال کودکی که تازه راه افتاده و دارد به طرف پریز برق می رود یک «نه» قاطع و محکم است.

وقتی درحال تلفن زدن، فرزند خردسالتان می خواهد مکالمه تلفنی شما را قطع کرده با شما صحبت کند، تربیت صحیح آن است که به او توجه نکنید. اما اگر خود طفل تصمیم گرفت منتظر تمام شدن تلفن شما بشود، بهتر آن است که به او توجه کنید و نگاهی از سر لطف بر او بیندازید.

وقتی به کودک بزرگتری که روی موضوعی خاص پافشاری می کند، می فهمانید که قصد لجبازی دارد، درست عمل کرده اید.

گاهی هم برای آنکه به کودک بیاموزیم که رفتاری غلط و مخالف میل شما انجام می دهد، روش مفید آن است که اجازه دهیم پی آمدهای منفی آن را شخصاً تجربه کند.

"بله  "ها اغلب از " نه" ها مؤثرترند؛ زیرا یک پاسخ مثبت به کودک میفهماند که رفتارش مورد پسند شماست.

برگرفته از کتاب "چگونه با کودکم رفتار کنم"