سخنی با شما

اینکه چطور میشه هم با بچه ها دوست بود و هم نظم رو برقرار کرد، زمانیکه با دو سه تا بچه سر و کار داریم کار خیلی سختی نیست .

اما وقتی صحبت از تعداد 160- 150 دانش آموز میشه که بعد از مدتی درس خوندن پشت میز حالا دوست دارن حرکت  کنن و بازی و خیلی اوقات بزن بزن و شیطنتهای خطر آفرین دیگه دوستی حالتش عوض میشه .با وجود اینکه بر طبق شعارم به جای کلمه ی مشکلات کودکان میگم مسائل کودکان چون وقتی میگیم مشکل برامون مشکل تر میشه ولی وقتی میگیم  مسئله دنبال راه حل میگردیم.

دوستی بین اولیا و فرزندان با توجه به خصوصیات اخلاقی هر کدوم معنی میگیره ولی تو جمع کودک آرام دلیل فریاد ناگهانی معاون مدرسه رو بر بچه ی دیگه شاید درک نکنه چون شیطنت کودک رو ندیده و براش دنیای پر خطر اون مفهومی نداره و معاون باید بتونه ضمن اخم برای کار بد یک کودک لبخند به کار خوب یک کودک دیگر رو توام کنه.

باور کنین خیلی سخته که نظم رو در یک مدرسه حین زنگ تفریح برقرار کنید.

مثلا عکس بچه هارو برای بخشی از مراسم محرم ببینید

ما برای روزای بارونی محیط سالن اجتماعاتمونو مناسب بچه ها آماده میکنیم و بچه ها جای اینکه توی یه کلاس کوچیک بمونن از یه فضای امن وبزرگتر استفاده میکنن.

برای مراسم هامون جای اینکه توی صف به مدت طولانی بایستن و خسته بشن و مدام این پا و اون پا کنن و از صحبتهای ما و خود مراسم استفاده ی مفیدی نبرن همون طور که تو شکل می بینین فضارو اینطور مهیا کردیم.

البته بچه های کوچیک پیش دبستانیمون وسط دایره زده بودن و الان برای اینکه خسته نشن این سمت سالن که به سمت دوربینه روی صندلی نشستن .

باقی بچه ها هم بخشی از مراسم رو ایستاده و سینه میزدن و بخشی رو که نیاز به سکوت و یا همخوانی داشت نشسته بودن.

برای هر تمهیدی که شاید زیاد به چشم نیاد زمان صرف میشه و موارد مثبت و منفی بررسی میشن.

خیلی دوست دارم که اولیای محترم نظرات خودتونو در حیطه ی کار من از طریق این وبلاگ بگین و خوشحال تر میشم که بتونم از نظرهای مفیدتون استفاده ببرم.

اولیای مدرسه تمام و کمال در فکر تعلیم و تربیت بهینه ی فرزندان شما هستن.

با سپاس فراوان

ذهیری