تنها ماندن کودک در خانه
سن مناسب کودکان برای تنها گذاشتن در خانه چه سنی است؟
- مجموعه: روانشناسی کودکان
حتی اگر والدین احساس کنند که فرزندشان
آمادگی تنها ماندن در خانه را دارد، توصیـــه می‌شود تا زمانی که خود کودک
تمایلی به این کار ندارد و از تنها ماندن راضی نیست، او را در خانه تنها
نگذارید. در واقع، خواست و میل کودک در این مورد نقشی تعیین‌کننده دارد.
برای
بسیاری از خانواده‌ها اتفاق می‌افتد در موقعیتی قرار بگیرند که ناچار شوند
فرزند خود را برای مدتی در خانه تنها بگذارند. البته، تنها گذاشتن کودک در
خانه راه حلی است که معمولا توصیه نمی‌شود. بنابراین، آن را تنها به
عنوان آخرین گزینه ببینید. اگر فرزندتان در زمان‌های معینی قرار است در
خانه تنها بماند، بهتر است برای آن زمان‌ها از قبل برنامه ریزی داشته
باشید. او را به کلاس‌هایی که علاقه دارد بفرستید، اجازه بدهید از فضای
کتابخانه متناسب با سنش استفاده کند یا به منزل یکی از اقوام برود. این
برنامه‌ها به فرزند شما کمک میکند از وقتش بهتر استفاده کند و خیال شما هم
راحت‌تر خواهد بود. با وجود این، در مواقعی، شرایط به گونه‌ای پیش می‌رود
که تنها گذاشتن کودک در خانه اجتناب‌ناپذیر می‌شود. در این صورت چه باید
کرد؟
از چه سنی؟
یکی
از مهم‌ترین سوالها در این زمینه این است که از چه سنی می توان کودک را
در خانه تنها گذاشت. برخی کارشناسان بالاتر از 8 سال و بسیاری بالاتر از
10 تا 12 سال را سن شروع تنها گذاشتن کودک در خانه می‌دانند. بنابراین،
اگر فرزند شما کم‌تر از 8 تا 10 سال دارد، به هیچ عنوان به تنها گذاشتن او
در خانه فکر هم نکنید. اگر سن او بیشتر است، میتوانید سایر شرایط لازم را
در نظر بگیرید.
خطرهای جسمانی
یکـــــی
از مشکلات مهم در تنها گذاشتن کودک در خانه احتمال روی دادن اتفاقاتی است
که به کودک آسیب جسمانی می‌‌زند. کودکان در نبود والدین با احتمال بالاتری
به سراغ رفتارهای خطرآفرین مانند روشن کردن آتش یا کار با وسایل برقی
می‌روند. به علاوه، آنها به اندازه بزرگسالان، راه چاره برای مقابله با
خطر یا متوقف کردن یک آسیب را بلد نیستند و در مقایسه با یک بزرگسال در
موقعیت مشابه، بیشتر آسیب می‌بینند و حتی در برخی موارد، جان خود را از دست
می‌دهند.
در مورد امنیت جسمانی کودک چند نکته را حتما رعایت کنید
1 - قفل کردن در خانه کمکی نمی‌کند
برخی
والدین فکر می‌کنند که اگر در خانه را روی کودک خود قفل کنند و بروند،
همه‌چیز رو به راه خواهد بود. البته این کار می‌تواند جلوی برخی از
اتفاقات ناگوار مانند ورود غریبه به خانه، یا خارج شدن کودک از منزل و
آسیب‌های ناشی از آن را بگیرد، اما از طرف دیگر، اگر برای کودک اتفاقی
بیفتد، خانه آتش بگیرد یا دچار جراحت شود، نه راه فراری دارد و نه
می‌تواند از افراد دیگر مثلا همسایه کمک بگیرد. بنابراین، قفل کردن در راه
چاره نیست.
2 - مواد خطرناک، آتش‌زا و داروها
مطمئن شوید مواد خطرآفرین را دور از دسترس و جای امنی قرار داده‌اید.
3 - آموزش کمک‌های اولیه و نحوه‌ی مقابله با خطراتی مانند آتش‌سوزی.
آسیب‌های روانی
از
دیگــــــر مشکلاتی که تنها گذاشتن کودک در خانه ایجاد میکند، آسیب‌های
روانی است. کودکی که از تنهایی می ترسد با تنها ماندن در خانه تجربه‌های
تلخی خواهد داشت که به او آسیب می‌رساند. کودکی که بعد از مدرسه، به
خانه‌ای می‌آید که در آن هیچ‌کس نیست دچار احساس تنهایی و مورد بی‌توجهی
قرار گرفتن می‌شود، چون همه کودکان دوست دارند وقتی از مدرسه به خانه
برمی‌گردند، اتفاقات روزمره را برای کسی تعریف کنند، در مورد احساس خود
صحبت کنند و مشکلات خود را با کسی در میان بگذارند تا شاید راه‌حلی برای
آنها پیدا کنند.
بنابراین، اگر نمی توانید در همان لحظه همراه فرزندتان
باشید و او تنهاست، زمان‌های دیگر وقت کافی به او اختصاص دهید تا بتواند
با شما صحبت کند. زمان مشخصی را در روز فقط برای گوش دادن به حرف‌های او
بگذارید. مثلاً بعد از عصرانه، بعد از فلان سریال، بعد از اخبار ساعت
فلان، زمانی که مشخص باشد و سر قرار خود هم بمانید. البته با علاقه و توجه
گوش کردن شما است که نیاز او را برطرف میکند، نه اینکه از سر اجبار و با
اکراه، این کار را انجام دهید.
چقدر با اضطراب جدایی آشنا هستید؟
مفهوم
اضطراب جدایی، در برخی موارد، در تنها گذاشتن کودک در خانه مهم می‌شود.
گاهی والدینی که فرزند وابسته‌ای دارند که بسیار از تنها ماندن و جدا شدن
از آنها حتی برای زمانی کوتاه می‌ترسد، تصمیم می‌گیرند برای این که به او
یاد بدهند روی پای خودش بایستد و این همه نترسد، او را به تنها ماندن عادت
بدهند: « دو بار که تنها بمونه دیگه نمی‌ترسه »، « بذار یه روز تو خونه
خودش تنها باشه ببینه در و دیوار ترس نداره ».
اما در واقع، در مواردی
که کودک مبتلا به اضطراب جدایی است چنین تصمیمی می‌تواند به شدت به او
آسیب بزند و شرایط را از پیش بدتر کند. ممکن است کودکی دقیقاً به اختلال
اضطراب جدایی مبتلا نشود، اما داشتن رگه‌ها یا نشانه‌هایی از آن هم نیاز
به توجه تخصصی و بالینی دارد و باید در چنین مواردی با یک متخصص مشورت شود و
شیوه‌ی درمانی مناسب به کار برده شود.
علائمی که به طور تخصصی برای تشخیص اضطراب جدایی به کار می‌روند، این‌ها هستند:
1 - اضطراب افراطی و نامتناسب با سطح رشد در مورد جدایی از خانه و یا کسانی که کودک به آنها دلبسته است.
2 - ناراحتی مفرط و پایدار درباره‌ی احتمال بروز خطر قریب‌الوقوع از دست دادن اشخاصی که کودک به آنها دلبسته است.
3 - دلواپسی مفرط در مورد از دست دادن یا صدمه احتمالی به افراد مورد دلبستگی.
4 - مقاومـــت پیگیر یا امتناع از رفتن به مدرسه یا جای دیگر به دلیل ترس از جدایی.
5 - مقاومت یا ترس پایدار و مفرط از تنها ماندن یا ماندن در منزل بدون افرادی که کودک به آنها دلبسته است.
6 - مقاومت مفرط و پایدار هنگام جدایی از خانه و افرادی که کودک به آنها دلبسته قابل پیش‌بینی باشد.
7 - مقاومت پیگیر یا امتناع از خوابیدن بدون حضور افرادی که کودک به آنها دلبسته است و مقاومت از خوابیدن در بیرون خانه.
8 - کابوس‌های مکرر با موضوع جدایی.
9 -
شکایت‌های مکرر از نشانه‌های جسمانی مانند سردرد، دل‌درد و حالت تهوع
هنگام وقوع یا انتظار جدایی از منبع مهم دلبستگی (در بیشتر مواقع، مادر).
این
علائم قبل از 18 سالگی خود را نشان می‌دهند و معمولاً چند هفته‌ای هم
ماندگار هستند. گاه شدت علائم در حدی است که عملکرد روزمر‌ه‌ی کودک مانند
رفتن به مدرسه و بازی با همسالان را تحت تاثیر قرار می‌دهد. لزومی ندارد که
کودک همه‌ی این علائم را نشان دهد.میگنا دات آی آر.وجود تعداد کمی از
آنها نشان می‌دهد که باید با یک متخصص مشورت کنید.
آمادگی و خواست کودک
حتی
اگر والدین احساس کنند که فرزندشان آمادگی تنها ماندن در خانه را دارد،
توصیـــه می‌شود تا زمانی که خود کودک تمایلی به این کار ندارد و از تنها
ماندن راضی نیست، او را در خانه تنها نگذارید. در واقع، خواست و میل کودک
در این مورد نقشی تعیین‌کننده دارد.
زمان تنها گذاشتن
از
دیگر نکاتی که برای تنها گذاشتن کودک در خانه باید بدان توجه داشت زمانی
است که کودک در خانه تنها می‌ماند. بهتر است این زمان تا حد ممکن کوتاه
باشد. بسیاری، یک تا سه ساعت را برای تنها ماندن کودک در خانه، بسته به
آمادگی‌ها و توانایی‌های کودک و سایر شرایط، ذکر کرده‌اند و بیشتر از آن
اصلاً به نفع کودک نیست.
برخی والدین فکر می‌کنند اگر کودک به خواب
برود، دیگر تا وقتی او بیدار می‌شود، برای تنها گذاشتن او در خانه فرصت
دارند. اما اگر اتفاق دیگری افتاد چطور؟ اگر او زودتر بیدار شد چطور؟ به
علاوه، در شرایط اضطراری، مثل وقتی که کودک بیمار است، حتی اگر یک
سرماخوردگی ساده باشد، زمان مجاز برای تنها ماندن کودک در خانه به صفر
میرسد. هنگام بیماری، بسیاری از موقعیت‌ها و شرایط پیش‌بینی‌ناپذیرند و
می‌توانند احتمال خطر را بالا ببرند.
ویژگی‌های کودکی که می‌تواند تنها بماند
کودکی
می‌تواند در خانه تنها بماند که از اعتماد به نفس کافی برخوردار باشد.
زیاد نترسد و از بیان خواسته‌ی خود خجالت نکشد. بتواند احساس خود را با
والدینش در میان بگذارد و آن‌قدر با والدین خود رابطه‌ی خوب و صمیمانه‌ای
داشته باشد که در صورتی که هر مشکلی به وجود آمد، یا هر نگرانی‌ای داشت،
قبل از هرچیز، آن را با والدین خود در میان بگذارد. به علاوه، او باید
مهارت‌های کلامی کافی را برای برقراری ارتباط با دیگران داشته باشد.
منبع :parandcc.blogfa.com
فرق کودک بیش فعال با شیطان چیست؟
اولین مطلب: بیش فعالی چیست؟
دید کلی
بیش‌فعالی به حالتی دلالت میکند که در آن کودک به نحوی مفرط و بیش از اندازه فعال و پرجنب و جوش است. تحرک زیاد این کودکان نه تنها خود آنها را بلکه اطرافیان ، همکلاس‌ها ، اولیای مدرسه را دچار مشکل میکند. از آن جایی که در میان درصد بالایی از معتادین و افرادی که ترک تحصیل کرده‌اند علایم بیش فعالی در کودکی قابل مشاهده است.از طرفی کودکان بیش فعال در معرض خطر بالایی از اختلال سلوک ، شخصیت ضد اجتماعی و سوء مصرف مواد مخدر قرار دارند لذا آگاهی همگان بویژه والدین و معلمان در این حالات از اهمیت بسزایی برخوردار است. نقص در تمرکز یا اختلال بیش‌فعالی (ADHD) شرایطی را برای کودک ایجاد میکند که نتواند آرام و بدون حرکت بنشیند، رفتارش را کنترل کرده و توجه خود را به یک موضوع خاص معطوف کند.
شیوع بیش فعالی
از هر 100 کودک 5 کودک می‌توانند مبتلا به ADHA باشند. پسران 3 برابر بیش از دختران در معرض ابتلا قرار دارند. اغلب این مشکلات قبل از 7 سالگی آغاز می‌شوند و ممکن است والدین تا وقتی که فرزندشان بزرگتر نشده متوجه مشکل او نگردند. پزشکان نمی‌دانند که چه چیزی باعث بروز ADHD می‌گردد ولی مطالعات بر روی مغز انسان‌ها را به فهم علل اجتماعی ADHD نزدیکتر کرده است.پزشکان معتقدند افراد مبتلا به ADHD فاقد میزان کافی از مواد شیمیایی خاص به نام میانجی‌های عصبی در مغز هستند. این مواد شیمیایی به مغز در کنترل کردن رفتار کمک میکند. والدین و آموزگاران باعث ایجاد ADHD در کودک نمی‌شوند ، بلکه آنها می‌توانند در فعالیت‌های کودک به وی کمک کنند.
علایم ADHD
- مشکل در توجه
- فعالیت بیش از اندازه (بیش‌فعالی)
- انجام عمل قبل از فکر کردن به آن (حرکات تکانشی)
انواع بیش‌فعالی
نوع بی‌دقت و بدون توجه
در این نوع در فرد نمی تواند روی تکلیفی که به او می‌دهند و یا یک فعالیت خاص تمرکز داشته باشد. اکثر کودکان دچار ADHD در دقت و توجه کردن دچار مشکل هستند. این دسته از افراد غالبا:- توجه زیادی به جزئیات ندارند.
- بر بازی‌ها و کارهای مدرسه نمی‌توانند تمرکز داشته باشند.
- کارهای مدرسه و فعالیت‌های روزانه خود را در منزل تا آخر دنبال نمی‌کنند و آنها را به پایان نمی‌رسانند.
- نمی‌توانند یک وظیفه یا تکلیف را تمام و کمال انجام دهند.
- اسباب بازی‌ها ، کتاب‌ها و وسایلشان را اغلب گم می‌کنند.
نوع تکانشی - بیش‌فعالی
در این نوع از اختلال فرد بسیار فعال است. و بدون فکر اقدام به فعالیت و انجام کار میکند. فعالیت بیش از حد معمول ، قابل مشاهده‌ترین مشخصه اختلال ADHD است. کودک بیش‌فعال همیشه در حال انجام کاری می‌باشد. ممکن است سطح بیش‌فعالی با افزایش سن کاهش یابد. این کودکان قبلا از این که راجع به عملی فکر کنند آن را انجام می‌دهند.برای مثال این کودکان ممکن است بطور ناگهانی وسط خیابان شروع به دویدن کنند و از یک سمت به سمت دیگر خیابان بدون نگاه کردن حرکت کنند و یا این که از درخت بلندی شروع به بالا رفتن کنند. ممکن است آن ها موقعیت‌های خطرناک شگفت زده شوند. گاهی هم هیچ ایده و فکری برای خارج شدن از این وضعیت ندارند. غالبا ، فعالیت‌های تکانشی و بیش‌فعالی با هم همواره هستند. مشخصه کودکانی که این اختلال را با هم دارند بدین گونه است:
- بی‌قراری و ناآرامی
- دویدن مداوم از سویی به سوی دیگر و یا بالا رفتن از چیزی
- پایین آمدن از صندلی وقتی که اجازه این کار را ندارند.
- عدم توانایی در بی‌سر و صدا بازی کردن
- بیش از حد صحبت کردن
- پاسخ‌دادن ناگهانی و بدون فکر به پرسشی که هنوز تمام نشده است.
- عدم توانایی در صبر کردن برای نوبت خود
- بدون اجازه وسط بازی دیگران پریدن
- وسط صحبت دیگران پریدن
نوع ترکیبی
در این نوع اختلال فرد بسیار فعال است و بدون فکر اقدام به فعالیت و انجام کار می‌نماید. کودکان با این نوع اختلال نشانه‌هایی از هر دو نوع قبل را که متذکر شویم دارا هستند. آنها در توجه‌کردن، بیش‌فعال بودن و کنترل تکانش‌های خود دچار مشکل هستند. البته گاهی تمام کودکان بی‌توجه هستند و یا اینکه بیش از حد فعالیت می‌کنند و حرکات تکانشی دارند.اما در کودکان دچار ADHD این حرکات همیشگی هستند نه استثنایی این رفتارها برای کودک در خانه ، مدرسه و با دوستان مشکلات حقیقی ایجاد می‌کنند در نتیجه اکثر کودکان دچار این اختلال ، احساس افسردگی ، اضطراب و عدم اطمینان به خود را دارند. این احساسات جزء نشانه‌های ADHD محسوب نمی‌شوند و در اثر مشکلات مکرر در خانه و مدرسه در کودک ایجاد می‌شوند.
چطور می‌توان فهمید کودکی مبتلا به ADHD است؟
وقتی علایم ADHD در کودکی مشاهده شود باید توسط یک متخصص ماهر مورد ارزیابی قرار گیرد. این فرد می‌تواند از کارکنان مدرسه باشد و یا این که در مطب خصوصی مشغول بکار باشد. تنها راه حصول اطمینان ، ارزیابی کامل توسط متخصص می‌باشد. باید در اینجا به دو نکته توجه داشت:- نباید نظر دیگران را دال بر این که کودکی ADHD است به آسانی پذیرفت.
- این نکته حائز اهمیت است که کودک همراه با ADHD ناتوانایی‌های دیگران را نیز دارد.
درمان
درمان سریع برای ADHD وجود ندارد اما علایم آن قابل کنترل هستند. والدین و آموزگاران باید به نکات زیر توجه داشته باشند.- در مورد این اختلال اطلاعات بیشتری کسب کنند.
- برنامه تعلیم و تربیتی خاصی را متناسب با نیازهای کودک ایجاد و طرح‌ریزی نمایند.
- ایجاد طرح دارو درمانی ، درصورتی که والدین و پزشک احساس کنند که کودک به دارو درمانی نیاز دارد.
راهنمایی‌هایی برای والدین
- وقتی که فرزندتان کارش را خوب انجام می‌دهد به اول پاداش
دهید. در فرزند خود توانایی ایجاد کنید و نیز با او در مورد استعدادهایش
صحبت کنید و او را به بکارگیری توانایی‌هایش تشویق و ترغیب کنید.
با فرزند خود کاملا واضح و روشن صحبت کنید. برای این کار با پشتکار ، مصر و مثبت باشید و خواسته‌های خود را کاملا برای فرزند خود روشن سازید. به فرزند خود بگویید چه کارهایی را باید انجام دهد نه این که فقط ، آنچه را نباید انجام دهد به او گوشزد کنید.
شیوه‌هایی را برای کنترل رفتار فرزند خود یاد بگیرید این برنامه‌ها عبارتند از: ایجاد جدول برای فعالیت‌های فرزندتان ، داشتن برنامه برای پاداش ، نادیده گرفتن رفتارهای نامطلوب ، پیامدهای عادی و غیر طبیعی نتایج و پیامدهای منطقی.
با مدرسه فرزندتان تماس داشته باشید و برنامه تعلیم و تربیت خاص نیازهای فرزندتان را برای او تنظیم کنید. هر دوی شما (والدین و معلم) بایستی نمونه‌ای از این برنامه را داشته باشید.
با معلم در تماس باشید و به او بگویید فرزند شما در خانه چه عملکردی دارد و از او بپرسید که در مدرسه چه میکند و آنها را حمایت کنید.
راهنمایی‌هایی برای آموزگاران
باید بدانید که چه موارد خاصی برای دانش آموزان دشوار هستند. برای مثال ممکن است که دانش آموز ADHD در شروع یک کار دچار مشکل باشد در حالی که دانش آموزان دیگر در پایان‌دادن به یک عمل و شروع عمل بعدی شکل داشته باشند. بنابراین هر یک از این دانش آموزان نیاز به کمک‌های متفاوتی دارند.- به دانش آموزان نشان دهید چگونه از کتاب تکلیف و برنامه‌های
روزانه استفاده کنند. همچنین مهارت‌ها و روشهای یادگیری را به آنها آموزش
دهید و آنها را به شکل منظم تقویت (پاداش) کنید.
به دانش آموزان در فعالیت‌های بدنی‌شان کمک کنید. (برای مثال) به آنها اجازه دهید تا کاری را ایستاده پای تخته سیاه انجام دهند). در بین برنامه‌ها به آنها استراحت دهید.
با والدین و دانش آموزان هر دو با هم برای نو آوری و اجرای یک برنامه تعلیم و تربیتی متناسب بمنظور نیل به نیازهای دانش آموزان به فعالیت و همکاری بپردازید.
انتظارات بالا از دانش آموزان داشته باشید اما سعی کنید راههای جدیدی را برای انجام کارها امتحان کنید صبور باشید و شانس دانش آموزان را برای کسب موفقیت بالا ببرید.
نکات بیشتر:
توجه داشته باشید علایم بیش فعالی باید در بیش از یک مکان دیده شود
و دیگر اینکه داشتن 6علامت یا بیشتر از علایم اختلال بیش فعالی که باید بیش از دست کم 6 ماه وجود داشته باشد.
تعدادی از علایم:
کودک غالبا با دست هایش بازی میکند و در جایش می لولد.
کودک معمولا کلاس را ترک می کند.
غالبا می دود یا می پرد.
اغلب فعالیتهایش پر سر و صداست.
به نظر میرسد کودک همیشه در حال حرکت است.
زیاد صحبت می کند.
از توجه به جزییات ناتوان است.
اغلب قادر به پیگیری دستورات نیست.
راههای کمک به تشخیص:
این سوالها رااز خودتان بپرسید:
آیا اغلب زمانی که از او میخواهید کاری انجام دهد مشکلی در شنیدن دارد؟؟؟؟؟
آیا اغلب نسبت به دیگران سریع تر هیجان زده می شود؟؟؟؟؟؟
آیا خانه شما در زمان غذاخوذدن ، به خواب رفتن ،شستن دندانها و بسیاری کارهای دیگر به میدان جنگ تبدیل می شود؟
آیا معلم نسبت به رفتار کودک شما در مدرسه نگران است؟؟؟؟؟؟؟؟
آیا زود تمرکزش را از دست می دهد؟
آیا بسیار فراموشکار است؟
دارو درمانی در کنار مشاوره و رفتار درمانی بسیار موثر تر خواهد بود.
قابل توجه مادران و پدران:
هر شیطنتی دال بر بیش فعالی نیست و با خواندن مطالب و یا کلام افرادی که با یک بار یا دو بار برخورد به کودکان بیش فعال می گویند در مورد ایشان تصمیم نگیرید.
تنها در صورت مشاوره ( چه در مدرسه و چه در مشاوره های بیرون از مدرسه) و سپس با تایید پزشک میتوانید این نتیجه گیری را داشته باشید که در آن صورت به جای نگران بودن و جبهه گرفتن همانند سایر اولیایی که سلامت و موفقیت فرزندانشان از هر چیز برایشان مهم تر است به دنبال کمک برای کودکتان باشید.
با تشکر
از دانشنامه رشد و مطالب همکار گرامی آقای رحمانی
روشهای اصلی تربیت
بخش اول
تربیت در نظر بیشتر والدین چیزی جز تنبیه نیست؛ ولی واِژه ی تربیت، در واقع به معنای تعلیم دادن یا پرورش، شامل مجموعه ای از روشهای مثبت و منفی است. وقتی کودکان خود را تربیت می کنید، به آن ها می آموزید که چطور رفتار کنند پیش از آنکه انجام کاری را از آن ها بخواهید، به آن ها آموزش می دهید.
شما برای آنها قالب های رفتاری می سازید تا آن را که از آن ها انتظار دارید، ببینید. پیوسته به آن ها می گویید که انجام چه کاری درست است و در صورت لزوم به آن ها یاد آوری می شوید که کدام عملشان شایسته نیست.
تربیت موثر آن است که وقتی فرزند شما نیم نگاهی به شما می اندازد تا مطمئن شود عملی که انجام می دهد درست است یا نه، بگوییم: (درسته، خوبه).
واکنش تربیتی در قبال کودکی که تازه راه افتاده و دارد به طرف پریز برق می رود یک «نه» قاطع و محکم است.
وقتی درحال تلفن زدن، فرزند خردسالتان می خواهد مکالمه تلفنی شما را قطع کرده با شما صحبت کند، تربیت صحیح آن است که به او توجه نکنید. اما اگر خود طفل تصمیم گرفت منتظر تمام شدن تلفن شما بشود، بهتر آن است که به او توجه کنید و نگاهی از سر لطف بر او بیندازید.
وقتی به کودک بزرگتری که روی موضوعی خاص پافشاری می کند، می فهمانید که قصد لجبازی دارد، درست عمل کرده اید.
گاهی هم برای آنکه به کودک بیاموزیم که رفتاری غلط و مخالف میل شما انجام می دهد، روش مفید آن است که اجازه دهیم پی آمدهای منفی آن را شخصاً تجربه کند.
"بله "ها اغلب از " نه" ها مؤثرترند؛ زیرا یک پاسخ مثبت به کودک میفهماند که رفتارش مورد پسند شماست.
آغازی نو
درود
از اینکه شروع کار ، به خاطر کودکان و نوجوانانی است که آینده ی میهن دوست داشتنی ام را به دست خواهند گرفت، خرسندم.
امید که نهال کاشته شده ی امروز درخت پر بار و تنومند آینده باشد.
